Opis wg www.kajaktour.de
Duża lodowcowa rzeka płynąca w pięknym kanionie na północno zachodnim skraju Włoch. Dora Baltea ma swe źródła między innymi, na lodowcu Mont Blanc, najwyższego szczytu w Europie z 4807m. W związku z powyższym, rzeka prowadzi znaczne ilości wody roztopowej szczególnie w gorące popołudnia wczesnego lata. Ponieważ Dora Baltea często ma zbyt dużo wody, sporadycznie pływa się nią wiosną ale najczęściej dopiero późnym latem. W zależności od poziomu wody trudności na rzece mogą się zmieniać nawet o jeden stopień w górę lub w dół. Opisany poniżej odcinek jest najpopularniejszy pośród kajakarzy i rafciarzy. Rzeka tutaj biegnie w pierwszej części , głównie w wąskich i zalesionych dolinach , miejscami spotykamy krótkie wąwozy z pionowymi skałami. Często można rozpocząć płyniecie już 1 km powyżej opisanym poniżej miejsca startu , w pobliżu elektrowni w Avise . Na tym fragmencie jednak , wystepuja ciągłe trudności WW IV do IV +. Dora Baltea płynie tutaj w szybkim tempie i z ogromną siła przez wąski i głęboki wąwóz a pionowymi urwiskami – Canyon de l’`inferno”. Powyżej tego wąwozu mamy tez inne , często odwiedzane i trudne fragmenty rzeki. Poniżej opisanego standardowego odcinka j Dora Baltea mamy wiele jazów regulujących przepływ rzeki . Po 180 kilometrów rzeka wpada do Padu. Nie ma niestety wodowskazów pozwalających określić wartości dla poszczególnych stanów wody. |
Odcinek | Leverogne – poniżej Villeneuve |
Długość i trudność: | 6,5 km WW III-IV(+) |
Km wg DKV | km 43,5 – km 50,0 |
Spływalność | najlepsza w maju i od końca lipca |
Punkt startu znajduje się na końcu największego i najgłębszego kanionu w Dora Baltea. Aby go osiągnąć należny tam dojechać z centrum Aosty w następujący sposób. Po około 16 km jadąc w górę rzeki drogą ekspresową nr 26 dojeżdżamy do małego miasteczka Leverogne. ( można je też osiągnąć po 10 km od zjazdu z autostrady Aosta-Zachód). Dokładnie na wysokości wioski droga ekspresowa prowadzi przez zauważalnie wysoki, dłuższy most. Zaraz za mostem należy skręć ostro w prawo w małą ulicę.Na następnym małym skrzyżowaniu w dół do rzeki prowadzi wąska droga o długości ok. 300 m, po której jest również możliwy przejazd samochodów , chociaz oficjalnie jest on zabroniony. Dlatego najlepiej zaparkować samochody w możliwym miejscu a sprzęt znieść poniżej do rzeki .
Począwszy od średnich poziomów wody, rzeka pokazuje swoją siłę już przy wejściu. Rzekę charakteryzują liczne walce , trzymające dziury i wyraźne wiry, a także silnie zablokowana spadki i wysokie fale Początkowo trudności sięgają tylko WW III+ Niedługo po starcie trudności nieco maleją i dopływa się do niskiego wąwozu skalnego o długości 300 m (patrz zdjęcie po lewej). Ze względu na dużą ilość wody i meandry rzeki powstają tu ogromne wiry, pęczniejące grzyby i trudne do oceny prądy. Wkrótce potem po kilkaset metrów mamy najtrudniejsza cześć tego odcinka, przy średnich poziomach wody WW III-IV (+) . Tutaj można znaleźć w krótkich odstępach czasu katarakty o rożnym stopniu trudności (patrz przykład- zdjęcie poniżej). Dodatkowo oprócz masy wody mamy trudności przy trzymających walcach z silnie napowietrzoną wodą utrudniającą płyniecie i ocenę sytuacji. Niektóre katarakty należy obejrzeć przed spłynięciem.W razie potrzeby najtrudniejsze miejsca można zwykle przenosić mniej lub bardziej uciążliwie lewym brzegiem po głazach i przez zwały drewna. Później trudności się zmniejszają w porównaniu do wcześniej opisanych miejsc . Rzeka płynie teraz kilkuset metrów przez otwarta dolinę (patrz zdjęcie poniżej), dalej przez kolejny mały wąwóz , a potem znowu otwartą zalesioną doliną z tarasami winnic. 2,5 km kilometra po rozpoczęciu spływu, po ponownym wejściu rzeki do wąskiego leśnego przełomu, na prawym brzegu skały pojawiają się budowle systemu zaopatrzenia w wodę z Mecosse (patrz zdjęcie poniżej). Tutaj rzeka jest przeważnie zasilana dużą ilością dodatkowej wody. W niektóre dni na lewej połowie rzeki znajduje się śluza. Jest to rodzaj dużej gumowej rury, która w niektóre dni leży bezwładnie i prawie niewidoczna w korycie rzeki (patrz sytuacja na zdjęciu poniżej). W pozostałe dni jest napompowana do 2 m wysokości i stanowi niebezpieczną przeszkodę dla wioślarzy. W każdym razie, dobrze jest wylądować na lewym brzegu i zbadać sytuację. Jeśli bariera jest na miejscu, można ją po prostu przenosić ścieżką na lewym brzegu. Jeśli bariera nie ma , najlepiej płynąć środkiem rzeki rozszerzającej się, w pobliże powstałego tu małego, żwirowego nasypu i kierować się dalej na prawo , w kierunku stromej ściany skalnej. Ponieważ w głównym nurcie wzdłuż tej ściany skalnej mamy duże walce ,należy płynąć jak najbliżej prawej przy ścianie skały. Nieco później rzeka opuszcza leśny wąwóz i płynie coraz bardziej szeroką, sporadycznie zaludnioną doliną. Po rozszerzeniu się doliny i rzeki spotykamy niski kamienny próg czasami z silnym prądem powrotnym(patrz zdjęcie poniżej). W większości przypadków, otwarty jest prosty przepływ szerokości około 2 m przy lewym brzegu W przeciwnym przepadku trzeba przybić do lewego brzegu za wczasu przed odcinkiem wzmocnionego wału i przenieść sprzęt. Na dalszym odcinku umocnione wały brzegowe często towarzyszą rzece. Po prawej dopływa Dora di Rhemes Mimo, że te trudności są coraz mniejsze , raz po raz możemy spotkać małe wyzwanie (patrz zdjęcie poniżej). Ze względu na duża szerokość rzeki, trudne miejsca można też ominąć. Na końcu odcinka znajduje się jeszcze trudniejsze miejsce zwane Moby Dick (WW IV), stromy, masywny piargowy próg zwalniający z dużym zagłębieniem na końcu. To miejsce znajduje się pod dolnym mostem drogowym w miejscowości Villeneuve. Przejeżdżając przez ten most w drodze do punktu startu warto zbadać aktualna sytuacje , bo to miejsce będzie zmieniać się z roku na rok . Pod mostem mamy na początku stromy spadek z falami o wysokości do 1,5 a zaraz za nim dość szeroki i silny walec . Najlepsza droga to płyniecie środkiem nurtu a następnie zejście maksymalnie do prawej strony. . Następnie koryto jest jeszcze szersze i oferuje aż do punktu wyjścia szerokie falę miejscami raczej z bezpiecznymi walcami (patrz zdjęcia poniżej). Niektóre trudniejsze miejsca można ominąć w bezpiecznej odległości. Zwykle punkt wyjścia znajduje się na prawym brzegu na wschód od Villeneuve, około 10 kilometrów na zachód od centrum Aosta (… lub około 4 km na zachód od zjazdu autostrady Aosta-Zachód). Na wysokości Villeneuve droga ekspresowej nr. 26 w kierunku Aosta przechodzi z prawa do lewego brzegu. Kilkaset metrów dalej nad rzeką ostro w prawo odchodzi droga. (tutaj znajduje się opisany wcześniej próg zwalniający) . Po przekroczeniu rzeki należy skręcić w lewo, i dalej jechać z jej biegiem drogą przez około 3/4 kilometra aż do dużego, zadrzewionym trawnika pomiędzy ulicą a obserwacji rzeki (około 150 metrów przed mostem pokazanym na zdjęciu powyzej ). Tutaj można łatwo zakończyć płyniecie W tym miejscu kończą tez pływanie rafty. |
Uwaga : Wszystkie zdjęcia i informacje pochodzą z 26 maja 2006. Rzeka miała tego dnia dobry średni stan wody. Wszystko było spływalne