MAE

Krótko po starcie, przed wpłynięciem do właściwego wąwozu następuje jedno miejsce wymagające przeniesienia po lewej stronie, dość mozolnie (zdjęcie po lewej).

Rzeka wcina się coraz bardziej w dolinę, tworząc coraz węższy kanion, powoli ilość wody staje się wystarczająca.

Około 4 km w dół rzeki spotykamy wysoki jaz spiętrzający za którym można by próbować rozpocząć płyniecie.

Od tego miejsca rozpoczyna się kanion Mae.

Po drodze spotkamy jednak kilka następnych podobnych jazów głęboko wciętych w kanion, których obniesienie może być bardzo problematyczne. Niektóre miejsca są bardzo trudne lub wręcz niemożliwe do rozpoznania z poziomu rzeki (patrz zdjęcie obok). Dlatego wskazane jest zabranie ze sobą sprzętu alpinistycznego, albo co najmniej kilku długich i mocnych lin. Im dalej w dół rzeki tym kanion głębszy i coraz gorzej widoczny z drogi.

W okolicy miejscowości Soffranco (6 km od zapory) przy moście głębokość wynosi co najmniej 30m. Zejście w tym miejscu a także do 500 m w dół rzeki bez lin było niemożliwe. Jechaliśmy też kilkaset metrów drogą po prawej stronie rzeki od Soffranco. Jest bardzo wąska, miejscami szutrowa, bardzo trudna do zawracania i niestety kompletnie z niej nie widać rzeki.

Za następne 3 km na wysokości miejscowości Igne mamy most wiszący i możliwość zejścia drogą opisaną przez Michaela Ullmanna.

My jednak po dokładnym rozpoznaniu możliwości dojazdu postanowiliśmy skorzystać z drogi biegnącej po prawej stronie rzeki (za mostem wiszącym). Aby do niej dojechać należy jadąc droga nr 51 z kierunku Belluno przed centrum Longarone skręcić pierwszą drogą w lewo po minięciu mostu na Mae.

Droga ta (Via Pirago) prowadzi pod wiaduktem kolejowym i następnie lekko pod górę równolegle do rzeki. Po kilkuset metrach skręcamy w lewo i ponownie przejeżdżamy nad Mae. Miejsce to można również osiągnąć jadąc droga nr 251 przez centrum Longarone i skręcając w odpowiednim momencie w lewo. Jadąc dalej docieramy do niezbyt szerokiej drogi dostępnej tylko dla ruchu lokalnego.

Choć momentami kręta (patrz zdjęcie obok) jechaliśmy nią bez problemów naszym Ducato.

Po minięciu mostu wiszącego docieramy do kamiennego mostu opisanego jako punkt zejścia opisany przez Michaela Ullmanna. Most ten jest charakterystyczny, ze względu na kamienna balustradę. Wcześniej mamy kilka innych kamiennych mostków, ale żaden z nich nie ma takiej balustrady. Widoczne z mostu zejście było bardzo strome, i szczerze mówiąc schodzenie tam bez asekuracji w postaci chociażby lin, wydawało się pomysłem dość szalonym.
My pojechaliśmy dalej w górę rzeki do jak nam się wydawało bardziej przyjaznego miejsca zejścia.

Droga wkrótce wychodzi z lasu a na okolicznych łąkach położonych jest kilka zabudowań. Po ich minięciu tuż przed rozwidleniem dróg dojechaliśmy do białego domu położonego przy dość stromej łące.

Przemiła właścicielka pozwoliła nam zaparkować samochód przy domu i pokazała ścieżkę przez łąkę, która prowadziła nad Mae i z której jak nas zapewniała, co pewien czas korzystają też kajakarze.

Po wstępnym rekonesansie, rozpoczynamy mozolne schodzenie w dół. Trzeba pokonać około 140 m różnicy wysokości. Odcinek łąki to „bułka z masłem”, potem zaczyna się las i co raz większe stromizny.
Korzystamy z widocznej ścieżki wzdłuż której odpowiedzialny za sprowadzenie grupy Kuba umocował liny asekuracyjne. Wpinamy się w nie gdyż liściaste podłoże co chwilę obsuwa sie w dół.

Trawersując zbocze przez kilkaset metrów, mozolnie przenosimy sprzęt.
W końcu ścieżka dochodzi do żlebu którym spuszczamy na linach cały sprzęt i wszystkich ludzi.

Jesteśmy ok 30 m (licząc w pionie) nad poziomom wody.

Żleb kończy się półką skalną, z której zjeżdżamy kilkanaście metrów w dół na pięknie bezpośrednio przy rzece położoną zatoczkę.

Po ponad 3 godzinach schodzenia, jesteśmy w sercu kanionu…

Teraz trzeba przygotować sprzęt do płynięcia. Pontoniarze przesiedli się na specjalnie na te okazje przygotowane mniejsze pontony.
Ładujemy sprzęt alpinistyczny do kajaków i ruszamy w drogę…

Na wysokości pięknej niszy abrazyjnej, którą mamy na prawym brzegu rzeki, można już spuszczać sprzęt do wody po stromych blokach skalnych, albo po prostu zjechać po nich kajakiem.

Potem jest znowu szerzej, mamy kolejny odcinek szybszej wody z bystrzami szachownicami i małymi spadkami. Nic specjalnie trudnego (maksymalnie WW II+), ale uatrakcyjnia płynięcie.

Po kolejnych kilkuset metrach mamy po prawej stronie dość szeroki płaski żwirowy brzeg bez skał oraz suche koryto potoku. To miejsce w którym schodzi się do rzeki zgodnie z opisem Michaela Ullmanna. Zaraz za nim mamy kolejny zablokowany spadek wymagający przenoszenia.

Dlatego trzeba się trzymać prawej strony rzeki i za wczasu rozpocząć przenoszenie. Po lewej stronie, gdzie prowadzi główny nurt mamy bowiem 2 syfony. Jeden zaraz za dużym kamieniem leżącym w środku nurt (pokazany strzałką na zdjęciu obok), drugi na tej samej wysokości, ale jeszcze bardziej w lewo w niszy abrazyjnej. W pierwszym z nich zaparkował ponton, ale ze względu na jego gabaryty skończyło się tylko ewakuacją na kamień .

Paweł zdążył na czas wyskoczyć z kajaka, ale zaklinowany sprzęt trzeba było wyciągać za pomocą lin.
Nauczeni tym doświadczeniem staraliśmy się wszystkie następne przejścia zawczasu rozpoznać.

Za syfonami mamy odcinek około 150 metrów do następnego nieprzejezdnego miejsca (patrz zdjęcie po lewej). Sprzęt trzeba przenosić prawą strona po skałach (po lewej jest potężny blok skalny niemożliwy do obniesienia), albo spłynąć kaskadą (WW III+) do widocznego w głębi fragmentu ze spokojną wodą i wylądować po lewej stronie.
Dalej przenosimy sprzęt lewym brzegiem omijając kolejne rumowisko skalne na rzece, aż do zakrętu rzeki.

Tam ukazuje się nam kolejny spadek a rzeka wpływa w kanion o pionowych ścianach.
Na środku mamy potężny głaz który trzeba ominąć. Obniesienie jest niemożliwe więc spływamy. Nurt prowadzi wąską szczeliną po prawej stronie głazu, mimo mało zachęcającego widoku (wpycha na podmyta skałę) okazuje się to dobra droga dla kajaków (wszyscy spływają bez wywrotki). Przejście po lewej mimo że szersze jest o wiele trudniejsze do napłynięcia.
Trzeba startować z cofki przed kamieniem, tamtędy spływają tylko pontony.

Za tym krótkim kanionem zaczyna się następny, który z wysokiej skały próbuje rozpoznać Paweł.

Wiszący most zwiastuje, iż zbliżamy się do kulminacyjnej części kanionu.

Zanim to nastąpi czekają nas jeszcze dwa trudne przejścia. Pierwsze z nich nazwałem „pralką”. Mae wpływa z około metrowym spadkiem do wąskiej nie szerszej niż 2 m gardzieli. Między ścianami kanionu woda kotłuje się we wszystkich możliwych kierunkach i robi z kajakiem przedziwne rzeczy. Do tego mamy lekko trzymający odwój. Miejsce to pokazuje strzałka na zdjęciu obok.
Po kilkudziesięciu metrach mamy małą zatoczkę w której czekaliśmy na wynik loterii: albo gratulowaliśmy szczęśliwego przepłynięcia albo zbieraliśmy sprzęt i ludzi.

Potem Mae rozszerza się na chwile by znowu z łoskotem wpłynąć w kolejny kanion. Atrakcją tego widocznego na zdjęciu jest to, iż jego koniec zamyka skała na którą prowadzi silny nurt. Jedyne możliwe wąskie przejście po lewej częściowo przegradza drzewo.

Za nim mamy szeroki na 2-3 m kanion, ale prąd się uspakaja.

Po chwili kanion przechodzi w tunel i płyniemy w kompletnych ciemnościach. Raz po raz dociera do nas jakieś światło pozwalające zorientować się i wybrać właściwy kierunek płynięcia.Trwa to może 5 minut tunel się kończy ale za to z góry leci na nas woda z wodospadu…

Za chwile wpływamy w następną szczelinę, tak wąską że trudno jest normalnie wiosłować.

Ten zapierający dech odcinek trwa około 15 minut. Wszyscy jesteśmy oczarowani, coś tak pięknego i niesamowitego widzimy pierwszy raz w życiu.

Wszystko co piękne niestety się kończy. Kanion mimo iż nadal głęboki, wyraźnie się poszerza.

Wkrótce mijamy wysoki most drogowy w Longarone, a zaraz za nim zdecydowanie niższe mosty : kolejowy i drogowy (droga nr 51 z Belluno). Rzeka rozlewa się szeroko i jest już bardzo płytko. W oddali widać Piave, a my po 4 godzinach płynięcia kończymy po prawej stronie zaraz za mostem drogowym.